Impressie bezoek aan het Indisch Herinneringscentrum 23 maart

Met een groep van zeven Vrienden bezoeken we Museum Sophiahof, gehuisvest in een grote koloniale villa bij Plein 1813. In dat jaar werd Nederland een koninkrijk, maar rond die tijd lijfde het ook Indië als kolonie in. Wat een historische geladen en ook beladen plek dus voor dit museum! Margaret Leidelmeier staat klaar om ons te ontvangen. Ze vertelt dat niet alleen het Indisch herinneringscentrum in het pand huist, maar ook het Moluks museum (museum Maluku) en Stichting Pelita. Ook Nationale Herdenking 15 augustus 1945 en het Indisch Platform maken gebruik van de accommodatie. Je kunt er ook een zaal huren. Vandaag houden 100 theosofen er een bijeenkomst.

Het Indische herinneringscentrum is een van de officieel erkende herinneringsorganisaties 40-45, samen met o.a. kamp Vught, kamp Westerbork, kamp Amersfoort en het Oranjehotel, en ontvangt een vaste subsidie van het ministerie van VWS. Leidelmeier legt uit dat het museum gekozen heeft voor het persoonlijk verhaal van families die vanuit Indonesië in Nederland terecht zijn gekomen. Als je de tentoonstelling ('Ons Land') gaat bekijken, kom je eerst in een ruimte met beeldschermen die personen uit deze families snel wisselend in beeld brengen. Geluid van hun stemmen komt op en sterft weg. Bewust chaotisch. Wat een diversiteit aan mensen en verhalen, begin je te denken. Daarna volgt de duik in het verleden. We komen weer op adem, zien filmfragmenten, geprojecteerd op lange, neerhangende witte gordijnen, terwijl we luisteren naar de commentaarstemmen. Ook de inmiddels beroemde Alfred Birney horen we, schrijver van de Tolk van Java.

Rond 1814 werd Indië echt een kolonie van Nederland, daarvoor regeerde de VOC, vooral op verspreide handelsposten. We zien beelden van 'de grote oversteek' die na de Tweede Wereldoorlog plaatsvond: 300.000 inwoners zijn vanuit Indië in zes evacuatiegolven naar Nederland gekomen! In de laatste zaal zien we foto's en video's van familieleden die hun verleden weer gaan onderzoeken, dingen herontdekken en opnieuw gaan interpreteren. Je ziet een vrouw die iets over haar familie ontdekt in een archiefmap.

Het is te veel om in één keer te verwerken. Een aantal van ons kondigt aan nog eens terug te gaan. In een boekje dat we krijgen toegestopt kunnen we dingen nalezen. We vragen ons af waarom zo weinig Vrienden zich voor deze excursie hebben ingeschreven. Dit is toch ook Haagse cultuur?

Werkgroep Activiteiten